Rewolucja przemysłowa, która rozwijała się w XIX wieku, charakteryzowała się skokowym rozwojem technicznym. Natomiast pod względem estetycznym i artystycznym nastąpił romantyczny powrót do przeszłości. Czerpano wówczas z dawnych trendów stylistycznych, które interpretowano na nowo. Szczególnym uznaniem cieszył się gotyk. W stylistyce neogotyku powstało wyposażenie kościoła pw. św. Barbary w Radawnicy z 2. połowy XIX wieku. Nawiązanie do średniowiecznego stylu wynikało z przesłanek emocjonalnych i estetycznych: w sztuce poszukiwano duchowości i mistycyzmu, tak charakterystycznych dla wieków średnich. Neogotyk cechowała swoboda w posługiwaniu się zasobem form gotyckich, łączonych z motywami antycznymi, a nawet orientalnymi.
Gotyk naśladowano poprzez stosowanie łuków ostrych i strzelistych sterczyn, czyli ozdób wieńczących ołtarze, przyozdobionych drobnymi motywami roślinnymi.
W dolnej części ołtarza umieszczono półplastyczną, realistyczną płaskorzeźbę Ostatniej Wieczerzy. Ten motyw również jest charakterystyczny dla neogotyku – styl ten wyróżniał się między innymi dominacją realistycznych rzeźb figuralnych, często pojawiających się w kościołach katolickich i protestanckich.
Charakterystyczne dla tego okresu były zabiegi uszlachetniania materiałów, z jakich wykonywano ołtarze. Stosowano m.in. tzw. mazerunek, imitujący słoje drewna np. dębowego, który podnosił wartość zastosowanego drewna sosnowego.
