Mensa – płyta na nóżkach, często w kształcie skrzyni lub sarkofagu, pokryta trzema obrusami lnianymi, przypominającymi białe prześcieradła, którymi owinięte było ciało Chrystusa w grobie.
Sepulcrum – (z języka łacińskiego – ‘grób’) miejsce przeznaczone na relikwie zamknięte w metalowej puszce. W mensach drewnianych relikwie umieszczane były w tzw. portatylu, czyli przenośnym kamieniu ołtarzowym z marmuru lub alabastru.
Relikwie – złożone w ołtarzu powinny pochodzić z kości przynajmniej dwóch świętych, w tym co najmniej jedna z ciała męczennika.
Antepedium – ozdobna dolna część mensy ołtarzowej, pokryta malowidłami bądź płaskorzeźbiona (np. ze scenami z życia świętego patrona).
Tabernakulum – bogato zdobiona szafka, służąca do przechowywania konsekrowanych Hostii – centralny punkt kościoła, stanowi nawiązanie do Arki Przymierza, (łacińskie tabernaculum – ‘namiot’; właśnie w namiocie Izraelici przechowywali Arkę).
Retabulum – rodzaj nastawy umieszczanej na ołtarzu; były to zazwyczaj dzieła malarskie, rzeźbiarskie bądź złotnicze, ujęte w dekorowane ramy naśladujące detale architektoniczne.
Zwieńczenie – najwyższa dekorowana część ołtarza, ustawiona na jego szczycie.
