Zabytkiem godnym najwyższej uwagi jest słynący cudami obraz Matki Bożej Pięknej Miłości (tak nazwany został przez kardynała Stefana Wyszyńskiego podczas koronacji z okazji Tysiąclecia Chrztu Polski). Dzieło powstało blisko 550 lat temu i przedstawia Matkę Bożą z Dzieciątkiem trzymającą różę. Anonimowy twórca przypuszczalnie kształcił się w szkole zachodnioeuropejskiej. Jego doskonały warsztat widoczny jest w stylistyce i mistrzowskim wykonaniu obrazu.
Obraz Madonny z Różą jest wotum wdzięczności po zakończonych działaniach wojennych prowadzonych między Królestwem Polskim a Zakonem Krzyżackim, zwanych Wojną Trzynastoletnią (1454-1466). Jego powstanie wiąże się zatem z upragnionym momentem pokoju po długim i wyniszczającym konflikcie, którego ofiarami byli również mieszkańcy okolic Bydgoszczy. Do fundacji dziękczynnego obrazu mógł przyczynić się król Kazimierz Jagiellończyk, który w tym okresie był w mieście częstym gościem.
Niezwykłe doświadczenia wiernych związane z obrazem spowodowały, że określany był jako „cudowny” i „łaskawy”. Dzięki niemu od połowy XVII wieku ówczesna fara odgrywała rolę lokalnego sanktuarium. Od końca XVII wieku z malowidłem związany był odpust papieski w intencji wyzwalania dusz czyśćcowych.
Obraz Madonny uznawany jest za jedno z najpiękniejszych przedstawień Matki Bożej – pełnej wdzięku, subtelnej, delikatnej, z czułością trzymającej symbole miłości: czerwoną różę i małego Chrystusa, który jest dowodem miłości Boga do ludzi.
U stóp Madonny klęczy anonimowa postać fundatora, który nie został jednoznacznie zidentyfikowany. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem zastosowano hierarchię ważności w portretowaniu postaci: rozmiar odpowiada ich randze.
