Najstarsze elementy ołtarza głównego powstały w XVII i XVIII wieku. Dominującym nurtem w sztuce był wówczas barok. Charakteryzował się on stosowaniem kontrastów – w dziełach łączono to, co realne z pozorami, żarliwą religijność i ascezę z wystawnością i przepychem. Artyści odwoływali się do patosu i iluzji, by stworzyć dzieła oszałamiające swą wielkością i działające na różne zmysły widza. Zabiegiem stosowanym przez barkowych artystów była teatralizacja, szczególnie widoczna w przypadku ołtarza. Św. Mikołaj będący w centralnym przedstawieniu, stoi niczym na scenie obramowanej po bokach złotą kotarą.
Piękno i bogactwo przedstawień charakterystyczne dla okresu baroku wynikały między innymi z programu kontrreformacji. Zmysły modlącego się w kościele poddawane były mistycznym doznaniom poprzez dzieła sztuki, tworzone przez artystę tchniętego „Bożą Iskrą”. Dzieła te oddawały jego doświadczenie, talent, ale również żarliwą wiarę.
Najbardziej zadziwiającym elementem dekoracyjnym ołtarza głównego jest paludament. Są to wykonane w drewnie i pokryte złotem dekoracje naśladujące udrapowaną tkaninę. Z góry i dołu podtrzymują je małe aniołki zwane puttami. Taki rodzaj symboliki jest doskonałym przykładem teatralizacji, rodzajem udawania, zakrywania pewnej tajemnicy, tak charakterystycznych dla epoki baroku.
